Σίγουρα κάθε ένας, έχει να πει πολλά για το κλείσιμο του Συνεργατισμού. Μεγάλες οι ευθύνες της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που πέτυχαν στο βασικό τους στόχο. Όπως σημειώνει η Ερευνητική Επιτροπή (ολόκληρο το πόρισμα εδώ), αρνητικά στην έρευνα επέδρασε η άρνηση της κυβέρνησης να αποχαρακτηρίσει διαβαθμισμένα έγγραφα με τις συνομιλίες που σχετίζονται με τον Συνεργατισμό, τόσο της νυν, όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης. Γιατί άραγε, μήπως γιατί θα φαινόταν από την αρχή η συμπαιγνία;
Εξίσου υπονομευτική ήταν και η άρνηση της Κεντρικής Τράπεζας και των Ευρωπαϊκών Εποπτικών Αρχών να συνδράμουν εμπράκτως στην έρευνα.
Όλα συγκλίνουν: Στόχος ήταν να γίνει αναδιάταξη μονοπωλίων, να δοθεί σε funds όσο περισσότερος πλούτος από δάνεια και στέγη. Να πληρώσει η εργατική τάξη και οι μικρομεσαίοι για το κεφάλαιο.
Αφήνω πίσω τις παραδοχές για οικογενειοκρατία και κακοδιαχείριση ετών στον Συνεργατισμό που έδωσαν άλλοθι σε όσους διαχειρίζονταν, υποτίθεται σωστά, τόσα χρόνια τα δάνεια (οι άλλες τράπεζες μήπως δεν χρεοκόπησαν τοκογλυφικά τον λαό;).
Μεγάλες οι ευθύνες όσων συναίνεσαν να υπαχθεί σε καθεστώς ανακεφαλαιοποίησης και υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ο Συνεργατισμός, ενώ όφειλαν να αντιδράσουν και όχι να συμβάλουν στην αποκοίμιση του λαού. Που αφελώς, δέχθηκαν ή δεν αντέδρασαν, στην Altamira η οποία υπόπτως ανέλαβε τις εκποιήσεις περιουσιών. Που δεν κατάγγειλαν (αλλά κάποιοι μάλιστα συμμετείχαν στην Συνεργατική) ως όφειλαν, μετά το 2013, βήμα προς βήμα το μελετημένο ξεπούλημα μιας τέτοιας λαϊκής κατάκτησης, αλλά φρόντιζαν μάλιστα να επιτίθενται σε όσους έγκαιρα αποκάλυπταν όσα ήσαν ηλίου φαεινότερα.
Είναι πολιτικά ένοχοι.
