Κατανοητό το αίσθημα πίκρας πολλών εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, για τη χτεσινή απόφαση του Ανωτάτου σχετικά με τις αποκοπές στους μισθούς του Δημοσίου.
Είναι αίσθημα που εκφράζει και την απογοήτευση για τις στρεβλώσεις στο σύστημα, όπου επιτρέπεται να κουρευτούν καταθέσεις για χατίρι των τραπεζών, επιτρέπεται να απολύονται αναίμακτα χιλιάδες εργαζόμενοι, επιτρέπεται να σε υποχρεώνουν σε ωράρια εργασίας εξαντλητικά, επιτρέπεται να καταργούνται εργασιακά κεκτημένα, αλλά η άμεση επέμβαση στους μισθούς του Δημοσίου κρίνεται μη νόμιμη.
Οι αντιδράσεις της οργάνωσης των εργοδοτών, δηλαδή του κεφαλαίου, καταδεικνύουν και τη σιγουριά τους, πως το όλο σύστημα τους ανήκει. Γι αυτό και εξεγείρονται. Διότι διακατέχονται από το αίσθημα του ιδιοκτήτη της κοινωνίας, των εργαζομένων, των νόμων και των θεσμών. Μπορούν άνετα να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, να καταργούν εργασιακά δικαιώματα, να εξαθλιώνουν κόσμο, μα δεν αποδέχονται αποφάσεις δικαστηρίων που μπορεί να ανάψουν το λαμπάκι στους σκλάβους τους. Διότι αν ανάψει το λαμπάκι και οργανωθούν ταξικά οι σκλάβοι, θα θέσουν κοινά αιτήματα και θα φέρουν τα πάνω-κάτω.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα. Τις κρίσεις του κεφαλαίου δεν πρέπει να τις πληρώνουν οι εργαζόμενοι, όπου και να εργάζονται. Το ζήτημα όμως είναι ακριβώς εδώ: Στον καπιταλισμό τις κρίσεις του συστήματος τις πληρώνουν οι εργαζόμενοι, αυτός είναι ο νόμος, αυτή είναι η ιστορία. Και επειδή αυτό είναι νόμος, οι εργαζόμενοι τσακώνονται μεταξύ τους, ποιος πλήρωσε ή δεν πλήρωσε αρκετά.
Τι λέτε να αλλάξουμε λοιπόν τους νόμους και να τους στερήσουμε το κεφάλαιο; Τι λέτε λοιπόν να φτιάξουμε μια οικονομία χωρίς κερδοσκοπικούς ανταγωνισμούς και χωρίς αιματοκύλισμα του εργαζόμενου; Το να χωριζόμαστε σε ομάδες που πλήρωσαν πολλά ή λίγα για τη θεραπεία του καπιταλισμού, μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην εξαθλίωση.
Το κλειδί για την πρόοδο της ζωής το κρατούν οι εργαζόμενοι και λέγεται ταξική ενότητα και ταξικός αγώνας για μια αταξική κοινωνία. Αν δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο δεν θα ακολουθήσει, ούτε το τρίτο, ούτε άσπρη μέρα για μας θα έρθει. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μουτζώνοντας τις πολιτικές τους και τις ρητορείες τους που μας διαχωρίζουν σε χορτάτους και πεινασμένους σκλάβους.
