Φαίνεται πως η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, εξελίσσεται σε ένα πεδίο έντονων ανταγωνισμών για την επικράτηση των ισχυρότερων εκ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που επενδύουν εδώ και δεκαετίες, σε διάφορες παραμέτρους. Καμιά συμμαχία και κανένα στρατόπεδο όμως, δεν αποδείχτηκε ικανό να περισώσει έστω το όποιο γόητρο απομένει στην Κυπριακή Δημοκρατία ή να διασκεδάσει τις ανησυχίες και τους φόβους περί ασφάλειας.
Εδώ και τρεις δεκαετίες, ίσως και περισσότερο, η Κύπρος πήρε τη στρατηγική απόφαση να εγκαταλείψει το στρατόπεδο του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Η νέα στρατηγική ήταν μέσω της ένταξης στην ΕΕ, το σταδιακό δέσιμο της νήσου, στο δυτικό άρμα. Μετά την ένταξη και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, πήρε σάρκα και οστά το όραμα της δεξιάς, για σχέση υποτέλειας με τις ΗΠΑ, την οποία πλάσαραν στο λαό ως «σχέση στρατηγικής και ισοτιμίας των εταίρων». Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η ΚΔ σύναψε και διακήρυξε επανειλημμένα τη νέα της πορεία, μέσω συμμαχικών σχέσεων με ΗΠΑ, ΗΒ, Ισραήλ και ΕΕ. Η αύρα της ΝΑΤΟποίησης της νήσου, είναι πλέον ευδιάκριτη σε όλους όσοι παρακολουθούν ή έχουν ενδιαφέρον στην περιοχή.
Παράλληλα με τα πιο πάνω, έγιναν συγκεκριμένες ενέργειες πολιτικές, οικονομικές και άλλες, που έστειλαν δυνατό μήνυμα προς την Ρωσία, ότι πλέον η Κύπρος δεν ενδιαφέρεται για στενές σχέσεις και συνεργασίες. Κανείς δεν τρώει κουτόχορτο και ιδιαίτερα η Ρωσία, γνωρίζει ίσως και με λεπτομέρειες πως το νομοσχέδιο Μενέντεζ, για τη χάραξη των παραμέτρων της ιμπεριαλιστικής εισβολής στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν εκπονήθηκε χωρίς την εκ των προτέρων διαβούλευση με την ΚΔ και άλλους σχετικούς σύμμαχους της περιοχής.
Η εντεινόμενη πίεση που ασκείται από την Τουρκία με την έμπρακτη αμφισβήτηση της κυριαρχίας, μέχρι και της ίδιας της ύπαρξης της ΚΔ, παίρνει σάρκα και οστά, μέρα με τη μέρα. Η εισβολή δεν περιορίζεται πλέον μόνο στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της νήσου, αλλά εξελίσσεται και στην ΑΟΖ της ΚΔ, με παρουσία τουρκικών πολεμικών και ερευνητικών σκαφών. Φαίνεται πως η παρουσία αυτή μονιμοποιείται και άρχισε να γίνεται αποδεκτή από όλους. Παρά τις διακηρύξεις και τις ανούσιες δηλώσεις από πλευράς της κυβέρνησης και κομμάτων, η αδυναμία αντιμετώπισης των εξελίξεων είναι ολοφάνερη. Δεν παρουσιάστηκε καμιά σοβαρή αντίδραση από κανένα σύμμαχο. Η ΕΕ χαϊδεύει ανώδυνα την Τουρκία και στην Κύπρο θέλουν να πιστέψουν πως τη χαστουκίζει. Ο ίδιος ο ΟΗΕ, δεν έχει δώσει καμιά σημασία και επιβεβαιώνεται πως ο οργανισμός αυτός, έχει πάψει εδώ και πολλά χρόνια να ανταποκρίνεται στο ρόλο του.
Η παρουσία της ΚΔ στην ΕΕ, ως επίσημο μέλος εδώ και 15 χρόνια, δεν έχει προσφέρει απολύτως τίποτα το επωφελές αναφορικά με την ασφάλεια και θωράκιση της ΚΔ. Άσχετα αν κανείς στο εσωτερικό δεν επιθυμεί να αγγίξει την ουσία του θέματος, η ένταξη στην ΕΕ, έχει απομονώσει την ΚΔ από τους παραδοσιακούς της σύμμαχους. Έχει μεταφέρει το Κυπριακό από τα πλαίσιο του ΟΗΕ, στο πλαίσιο των ανταγωνισμών των μεγάλων πολυεθνικών, με αποτέλεσμα να συζητούνται και να προωθούνται ιδέες και προτάσεις για το τρόπο που θα γίνει ο διαμοιρασμός του φυσικού πλούτου και όχι η απόδοση δίκαιης λύσης στο κυπριακό πρόβλημα.
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, έχουν αναπτυχθεί διάφορες τάσεις στο εσωτερικό και διακρίνονται σε δυο μεγάλες ομάδες με τα παρακλάδια τους. Από τη μια η ομάδα των εραστών της ΝΑΤΟποίησης της νήσου, που ενώ εκχωρούν το νησί στις διαθέσεις των ΗΠΑ και των πολυεθνικών, θέλουν να παρουσιάζονται και ως πατριώτες που δεν συμβιβάζονται με την Τουρκία δήθεν. Εντός και γύρω από τις δυνάμεις αυτές συνωστίζονται διάφοροι. Από εθνικιστές με βούλα, μέχρι ευρωλάγνους και Αμερικανολάτρες κάθε είδους.
Από την άλλη, είναι οι δυνάμεις που παραδοσιακά ήθελαν λύση και συμβίωση Ε/κ και Τ/κ. Εντός όμως και στο περίγυρο αυτών των υγιών δυνάμεων, αναπτύχθηκαν διάφορες ομάδες που δεν επιθυμούν την πρόταξη της λύσης στη βάση των βασικών αρχών, αλλά σε μια διευθέτηση που θα ικανοποιεί την Τουρκία, ώστε να περάσουμε σε νέο στάδιο εξελίξεων. Έχουν κατορθώσει σε διάφορες περιόδους, να δηλητηριάσουν μεγάλο μέρος των υγιών δυνάμεων, με απόψεις περί «τέλους του ιμπεριαλισμού», περί «κοινών και ίσων ευθυνών από όλους» και γέμισαν τον κόσμο που τους άκουσε, με αισθήματα ενοχής.
Το τελευταίο διάστημα οι ομάδες αυτές εγκαλούν τους πάντες, διότι δεν αποδέχτηκαν χωρίς όρους τη πρόταση Ακκιντζί για διαμοιρασμό του φυσικού πλούτου χωρίς λύση. Για τις ομάδες αυτές, δεν υπάρχει κατοχική δύναμη, αλλά προστάτιδα δύναμη των Τουρκοκυπρίων και λέγεται Τουρκία. Μέχρι και το ΑΚΕΛ, δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν ως απορριπτικό κόμμα. Επειδή είναι μέσα και γύρω από τις τάξεις του ΑΚΕΛ που αναπτύχθηκαν οι ομάδες αυτές, νοιώθουν πως μπορούν να επηρεάζουν ακόμα και κρίσιμες αποφάσεις του κόμματος.
Ο λαός δεν ενεργοποιήθηκε ποτέ σε μαζικό πολιτικό αγώνα και φαίνεται πως αυτό είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής που επέβαλαν ξένες δυνάμεις και βρήκαν πολλούς πρόθυμους στο εσωτερικό για να την περάσουν. Εντός της κοινωνίας, εκτός από την απογοήτευση και την κούραση, καταγράφονται ομάδες απόψεων που πλέον θεωρούν την επιστροφή στη δική τους πόλη ή την επανάκτηση της δικής τους περιουσίας, ως το ζητούμενο πλέον. Τα σχέδια των δυτικών είχαν αποτέλεσμα και μέσω σεμιναρίων, εκδηλώσεων και στήριξης δήθεν απολιτικών καταστάσεων, ευνούχισαν τη συναισθηματική νοημοσύνη αρκετών απογοητευμένων Κυπρίων.
Η περιοχή μοιάζει με ηφαίστειο και ανεξάρτητα αν υπάρχει συναίσθηση του βαθμού αποτυχίας των στρατηγικών που ακολουθήθηκαν ή όχι, το μέλλον του τόπου είναι αμφίβολο. Όλα δείχνουν πως σύντομα τα πράγματα θα οδηγηθούν μέσω φόβου και απειλών, αλλά κυρίως μέσω καταγραμμένων αδιεξόδων, σε ένα είδος διλήμματος: ΝΑΙ ή ΟΧΙ με συνέπειες. Πολύ φοβάμαι πως η χρεωκοπία των διάφορων πολιτικών που ακολουθήθηκαν, μας έφεραν σε σημείο που είτε ΝΑΙ, είτε ΟΧΙ σε αυτό που έρχεται, δεν θα εξυπηρετεί τα γνήσια συμφέροντα του τόπου και του λαού. Αυτά περιλαμβάνει το πλαίσιο επίλυσης που έχει επικρατήσει εδώ και χρόνια. Και αυτό είναι το αποτέλεσμα του διαχωρισμού του λαού σε εθνοτική βάση, της αναγνώρισης ρόλου στην Τουρκία ως προστάτη και όχι ως κατακτητή, της απώλειας των παραδοσιακών συμμάχων της Κύπρου και του εγκλωβισμού σε ένα ευρωΝΑΤΟικό πλαίσιο.
