Το οπλοστάσιο της ΕΕ προς το παρόν καταφέρνει να μας πείθει ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το δικό της.
Ένα από τα μεγάλα της εργαλεία γι’ αυτό είναι τα αριστερά ή τα δήθεν αριστερά κόμματα που μέσα από τη ρητορική της ορθής διαχείρισης του συστήματος θα αμβλυνουν τις ταξικές αντιθέσεις και αυτό θα βελτιώσει τη θέση των εργαζομένων.
Μια κατάσταση αρμονίας όπου ευτυχισμένοι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν τις βραδιές τους με μυρωδιές από αγιόκλημα και γιασεμί…
Μία εργασιακή νιρβάνα όπου οι ταξικοι αγώνες, η συλλογικη δράση και ο σοσιαλισμός θα φαντάζουν σαν πρωτόγονα αιμοβόρα τέρατα.
Απέναντι σ’ αυτόν τον τρόμο έχουμε μια σοβαρή αδυναμία.
Η αδυναμία μας είναι να μπορέσουμε να πείσουμε το άτομο να ενεργήσει στο σύνολο.
Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν θελήσουμε να το αλλάξουμε και αυτό σημαίνει ανάγκη συνειδητής δράσης και λαϊκής ταξικής συνεργασίας.
Μέχρι να το καταφέρουμε θα μας παίζουν κορώνα γράμματα.
