33 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του Εζεκία Παπαϊωάννου, του μεγάλου αγωνιστή και ηγέτη της εργατικής τάξης της Κύπρου. Έφυγε από τη ζωή στις 10/4/1988, έχοντας υπηρετήσει την εργατική τάξη μέχρι το τέλος με πίστη αφοσίωση και πλήρη αυταπάρνηση. Ένας κομμουνιστής που έδωσε τη ζωή του στους αγώνες για τους εργαζομένους, στην ταξική κι αντι-ιμπεριαλιστική πάλη και στον πόλεμο κατά του φασισμού.
Τα ιδανικά και η κοσμοθεωρία που ο Πάπης υπεράσπιζε όλη του τη ζωή δεν έχουν ξεθωριάσει. Πέραν των περιουσιακών του στοιχείων που κληροδότησε στο ΑΚΕΛ, ο Παπαϊωάννου κληροδότησε σε κάθε πραγματικό Κύπριο κομμουνιστή το δικό του παράδειγμα προς μίμηση. Για κοινή πάλη ενάντια στην κατοχή και στον ιμπεριαλισμό. Για ταξική πάλη. Για το σοσιαλισμό.
Μόνο μέσα από την ενδυνάμωση των ταξικών αγώνων και τη διατήρηση της πάλης για το σοσιαλισμό μπορεί να τιμηθεί η μνήμη του Εζεκία Παπαϊωάννου. Είναι η μόνη πραγματική τιμή που αρμόζει στο βίο και τους αγώνες του, σε αντίθεση με όσους υπηρετούν σήμερα ακριβώς το αντίθετο όλων όσων εκπροσωπούσε ο Πάπης.
Για τη ζωή και το έργο του Εζεκία Παπαϊωάννου υπάρχουν παλαιότερα άρθρα της ιστοσελίδας μας (110 χρόνια από τη γέννηση του Εζεκία Παπαϊωάννου… / Εζεκίας Παπαϊωάννου στην υπηρεσία της εργατικής τάξης). Σήμερα θα αφήσουμε τον ίδιο τον Πάπη να μιλήσει μέσα από το βιβλίο του «Ενθυμήσεις από τη ζωή μου» για το πως επέλεξε να πορευτεί αγωνιστικά και ταξικά στη ζωή:
«Στην Κύπρο φθάσαμε την πρώτη βδομάδα του Γενάρη 1946. Ήταν η πρώτη επίσκεψη μου στην Κύπρο ύστερα που έφυγα το 1928 για την Αθήνα με ανεκπλήρωτα όνειρα να δουλεύω και να σπουδάζω. Το ίδιο ανεκπλήρωτα έμειναν τα όνειρα μου όταν έφυγα από την Αθήνα πήγαινα στο Λονδίνο με 25 σελίνια στην τσέπη. Και έφυγα από το Λονδίνο με λιγότερο από 25 σελίνια δικά μου χρήματα στην τσέπη γιατί τα έξοδα αποστολής μου τα κάλυψε το Παράρτημα ΑΚΕΛ Λονδίνου. Η αλήθεια είναι πως αν κατά τη διάρκεια του πολέμου ήθελα να κερδίσω χρήματα στο Λονδίνο, ευκαιρίες για επιχειρήσεις εστιατορίων στις οποίες είχαν μπει αρκετοί Κύπριοι υπήρχαν. Δεν το επεδίωξα όμως γιατί ήταν αργά πλέον για σπουδές και ήδη μπήκα στον επαναστατικό δρόμο της πάλης. Από την ημέρα που διάλεξα αυτό το δρόμο η μοναδική μου σκέψη ήταν πως θα τον συνεχίσω, πως θα μπορέσω να προσφέρω διαρκώς και περισσότερα στην υπηρεσία του λαού. Για μένα πλέον η επιστήμη που θ’ ακολουθούσα ήταν η επιστήμη του Μαρξισμού – Λενινισμού και προλεταριακού διεθνισμού. Σ’ αυτήν έπρεπε να καταρτιστώ όσο μπορούσα καλύτερα για να με καθοδηγεί στην πάλη για τη λευτεριά της Κύπρου από τον αποικιοκρατικό ζυγό και στον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Από την ημέρα που τέλειωσα τη σχολή Μέσης Παιδείας είχα δουλέψει 18 χρόνια εργάτης. Έζησα τη ζωή του εργάτη, γνώρισα την άγρια εκμετάλλευση που του γίνεται. Είδα πως ο εργάτης είναι φύσει επαναστάτης γιατί η καθημερινή δουλειά τον κάμνει τέτοιον. Κι αγάπησα τον εργάτη. Αγάπησα την εργατική τάξη σαν τάξη. Είναι η πιο τίμια, η πιο επαναστατική. Είναι ο φορέας της επαναστατικής αλλαγής από το παληό, το αναχρονιστικό, στο καινούργιο, το υγιές, το σταθερό, το βιώσιμο.
Μίσησα τον καπιταλισμό που στην πιο αντιδραστική του έκφραση είναι ο ιμπεριαλισμός και ο φασισμός, σαν κάτι το απάνθρωπο. Τι σημαίνει στην πράξη η αρχή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στην οποία στηρίζεται ο καπιταλισμός; Σημαίνει σε τελευταία ανάλυση “ο θάνατος σου η ζωή μου”. Σημαίνει την δικτατορία μιας ολιγαρχίας του πλούτου, του πλούτου που είναι προϊόν της εργασίας άλλων πάνω στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Τα περί δημοκρατίας στον κόσμο του καπιταλισμού είναι μια φενάκη. Τι νόημα έχει η δημοκρατία σε μια κοινωνία στην οποία η ζωή των ανθρώπων ρυθμίζεται από μια ασήμαντη μειοψηφία που έχει στα χέρια της τον πλούτο και χρησιμοποιεί αυτή την προνομιούχο θέση της για να πραγματοποιεί κέρδη, διαρκώς και περισσότερα κέρδη από την εκμετάλλευση των άλλων; Αλλά και το “δικαίωμα” να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι, για το οποίο ξελαρυγγίζονται οι διάφοροι ηγέτες του καπιταλιστικού κόσμου, παύει να υφίσταται από τη στιγμή που οι εκμεταλλευόμενοι αρχίζουν ν’ απειλούν την ύπαρξη του καπιταλισμού. Αυτοστιγμί, την αστική δημοκρατία διαδέχεται η φασιστική δικτατορία, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις και όλα τ’ άλλα τυραννικά μέσα.
Μόνο στον σοσιαλισμό υπάρχει πραγματική δημοκρατία γιατί σ’ αυτόν δεν υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, αλλά μόνον εργαζόμενοι που δουλεύουν όχι για να στοιβάζουν μερικοί χρυσοκάνθαροι τεράστια κέρδη, αλλά για το καλό της κοινωνίας σαν σύνολο. Μόνο στον σοσιαλισμό υπάρχει πραγματική ελευθερία κριτικής των κακώς εχόντων και τρόπος διόρθωσης τους. Η μόνη “ελευθερία” ή “δικαίωμα” που δεν υπάρχει στο σοσιαλισμό είναι η “ελευθερία” ή το “δικαίωμα” εκμετάλλευσης της εργασίας των άλλων για ατομικά κέρδη. Να λείψει τέτοια “ελευθερία” και τέτοιο “δικαίωμα” γιατί αυτό δεν είναι δημοκρατία αλλά απάρνηση της δημοκρατίας, παραμόρφωση και παραποίηση της».
(Εζεκία Παπαϊωάννου, Ενθυμήσεις από τη ζωή μου, σελ. 73-74).
