Το Τρίτο Μάτι
Μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες άρχισε μια άνευ προηγούμενου επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αγγίξει τα όρια της ασυδοσίας. Έχουν πλέον ιδιωτικοποιηθεί σχεδόν τα πάντα και έχουν καταργηθεί δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με αίμα από τους εργαζομένους. Οι μισθοί έχουν συμπιεσθεί προς τα κάτω, η υπερωριακή εργασία δεν αμείβεται, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τα ταμεία προνοίας και ο 13ος μισθός έχουν ουσιαστικά καταργηθεί στις περισσότερες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, η «ευελιξία» στην απασχόληση επεκτείνεται όλο και περισσότερο…
Προβλεπτά και αναμενόμενα όλα αυτά βεβαίως. Αυτό όμως που μας αφήνει όλους άφωνους κυριολεκτικά, είναι η πλήρης υποταγή της «αριστεράς» και των λεγόμενων ταξικών συνδικάτων. Εργαζόμενος μου ανέφερε ότι οργανισμός που πρόσφατα ιδιωτικοποιήθηκε με τη σιωπηρή συναίνεση της «αριστεράς», πληρώνει τους εργαζομένους με 5 ευρώ την ώρα μεικτά ανεξαρτήτως καθημερινής ή αργίας, ημερήσιου ή βραδινού χρόνου εργασίας και ζητά αμοιβή από τους υποψηφίους – μέλλοντες εργαζομένους -300 ευρώ, τα 100 προκαταβολικά, για να τους εκπαιδεύσει!!! Μετά την εκπαίδευση οι προσληφθέντες ,κάποιοι από αυτούς πτυχιούχοι, οφείλουν να εργαστούν μια βδομάδα χωρίς αμοιβή (!!!) και ακολούθως μπορούν να ξεκινήσουν να εργάζονται στο «κάτεργο» της εταιρείας, νιώθοντας τυχεροί που έχουν δουλεία σε αντίθεση με χιλιάδες άλλους ανέργους.
Και όλα αυτά με τη συναίνεση των συντεχνιών τις οποίες αναγνωρίζει η εταιρεία προφανώς μετά από κάποιου είδους συναλλαγή, ίσως για μπορούν να εγγράφουν νέα μέλη, ώστε να διατηρήσουν οι εργατοπατέρες τα προνόμια που απολαμβάνουν. Όλα αυτά στο πλαίσιο της μείωσης της ανεργίας και της «κοινωνικής ειρήνης». Μετά διερωτώνται γιατί οι εργαζόμενοι απαξιώνουν τις συντεχνίες και αρνούνται να εγγραφούν σε αυτές. Δεν αντιλαμβάνονται ότι συναλλαγές με τις εταιρείες, όπως η πιο πάνω ή ακόμη χειρότερα η αποδοχή εισφορών από τους εργοδότες φθείρουν την υπόληψη τους στα μάτια των εργαζομένων με αρνητικές συνέπειες και για τους ίδιους μακροπρόθεσμα; Δεν αντιλαμβάνονται άραγε ότι η θέση τους είναι να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων απέναντι στα συμφέροντα της εργοδοσίας με αγώνες και θυσίες αν χρειαστεί και ότι μέση λύση δεν υπάρχει; ΄Η μήπως τους ενδιαφέρει αποκλειστικά το εφήμερο και το προσωπικό;
Όσον αφορά τους ίδιους τους εργαζομένους πρέπει να αντιληφθούν ότι μόνο η οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση και ο αγώνας μέσα από ταξικά συνδικάτα μπορεί να τους δώσει κάτι καλύτερο…
«Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς».
Κώστας Βάρναλης
