Για άλλη μια φορά με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από το υπουργείο παιδείας , έρχονται στην επιφάνεια τα τεράστια αδιέξοδα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αλλά και των αλλαγών που προωθήθηκαν τα τελευταία χρόνια.
Σίγουρα όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος οι οποίες γίνονται από το αστικό κράτος παίρνουν υπ΄ όψιν τις αλλαγές που συντελούνται στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και στην οικονομία γενικότερα.
Οι αναδιαρθρώσεις αποτελούν απάντηση πάνω σε υπαρκτά προβλήματα στην εξέλιξη της οικονομίας και της εκπαίδευσης, από τη σκοπιά της αστικής τάξης .
Όλες αυτές οι αλλαγές είχαν και έχουν δραματικές συνέπειες στη μόρφωση και τη ζωή της νεολαίας.
Η μόρφωση έχει καταντήσει να είναι εμπόρευμα, να καθορίζεται η πρόσβαση σε αυτήν ανάλογα με την τσέπη της κάθε οικογένειας. Η λαϊκή οικογένεια πληρώνει τεράστια ποσά στα φροντιστήρια σε σχολικά είδη και σε έξοδα σπουδών (νοίκι
και διατροφή φοιτητών).
Η κυβέρνηση δημαγωγεί και υποκρίνεται όταν παρουσιάζεται σαν αντίπαλος των φροντιστηρίων, γιατί προωθεί μέτρα, ώστε το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα να λειτουργεί όλο και περισσότερο ενισχυτικά για τον ιδιωτικό τομέα. Η εισαγωγή εξετάσεων ανά τετράμηνο , τα νέα αναλυτικά προγράμματα , η ένταξη των εξετάσεων εισαγωγής στα πανεπιστήμια μέσα στο λύκειο , καθιστά τα φροντιστήρια απαραίτητα .
Σε πολλά σχολεία απουσιάζουν κατάλληλοι χώροι για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες . Το πρόβλημα της καταλληλότητας αρκετών κτηριακών εγκαταστάσεων παραμένει.
Πρόσφατα , ακούσαμε τον υπουργό παιδείας, τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να μιλούν για «εξορθολογισμό» , την εξοικονόμηση πόρων . Λένε ότι δίνουν πολλά λεφτά στα θεατράκια και στις χορωδίες , στα εργαστηριακά μαθήματα της Φυσικής και Χημείας . Όλα αυτά σχετίζονται με τους όρους εργασίας , τις εργασιακές σχέσεις και αποτελούν επίθεση του κεφαλαίου στους εργαζόμενους.
Ο ρόλος του σχολείου στον καπιταλισμό εκτός από την προετοιμασία των μελλοντικών εργαζόμενων να εργαστούν παραγωγικά και αποδοτικά για το κεφάλαιο, είναι και η όσο το δυνατόν πιο επεξεργασμένη ιδεολογική παρέμβαση στο νου και στην ψυχή των μαθητών.
Η κυρίαρχη ιδεολογία διδάσκεται προσαρμοσμένα μέσα στα σχολεία. Στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι ενσωματωμένα όλα τα σύγχρονα αστικά ιδεολογήματα, ενισχύονται αξίες και ιδανικά που υπερασπίζονται το σύστημα της εκμετάλλευσης. Βέβαια ο ρόλος και το αστικό περιεχόμενο του σχολείου δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως και η προσπάθεια της αστικής τάξης να διαμορφώνει συνειδήσεις σε αντιδραστική κατεύθυνση δεν είναι κάτι στατικό.
Το σύστημα εξελίσσει , επικαιροποιεί τόσο την επιχειρηματολογία του, τα ιδεολογήματα που επικεντρώνει όσο και τους τρόπους που αξιοποιεί για να τα κάνει πιο εύπεπτα στους μαθητές.
Η αναπαραγωγή της αστικής ιδεολογίας είναι ενταγμένη σταθερά στην ημερήσια διάταξη των σχολικών μαθημάτων. Οι μαθητές διδάσκονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης σα δεδομένο και αιώνιο όπως φυσικά διδάσκονται και την «ντε φάκτο» ύπαρξη της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την αστική δημοκρατία σαν το απόγειο των δικαιωμάτων και ελευθεριών του λαού.
Ταυτόχρονα η ΕΕ παρουσιάζεται σαν ένωση για την φιλία των λαών, σαν την κοινή πατρίδα ,την κοινή αξία, που αξίζει να αγωνίζεται για αυτή κάθε ευρωπαίος .
Ως πρότυπο παρουσιάζεται ο «επιχειρηματίας –ηγέτης » και σαν στοιχεία και προϋποθέσεις για την πρόοδο « η επιχειρηματικότητα και η ανταγωνιστικότητα»
Τα σχολικά βιβλία σημαδεύουν και στο παρελθόν για να προετοιμάσουν το μέλλον
που επιδιώκουν. Ο σοσιαλισμός συκοφαντείται, εξισώνεται με το φασισμό . Η θεωρία των « δύο άκρων» αθωώνει και θρέφει το φασισμό, επιχειρώντας να ταυτίσει την εγκληματική ναζιστική δράση με τους αγώνες του εργατικού –λαϊκού κινήματος. Στο όνομα της ιστορικής μνήμης σχολεία οργανώνουν επισκέψεις στο κρησφύγετο του ολετήρα της Κύπρου του Γρίβα.
Φυσικά αυτά είναι κάποια μόνο παραδείγματα που σίγουρα δεν μπορούν να αποτυπώσουν στην ολότητα της τη δουλειά που γίνεται μέσα στο αστικό σχολείο και στοχεύει στο μυαλό και την συνείδηση των νέων ανθρώπων.
Για την υλοποίηση των πιο πάνω είναι σημαντικός και ο ρόλος του εκπαιδευτικού.
Σε διεθνές επίπεδο υπάρχει έντονος προβληματισμός για το πώς οι εκπαιδευτικοί ως τμήμα και λειτουργοί του αστικού κρατικού μηχανισμού της εκπαίδευσης θα συμμετέχουν και θα υλοποιούν της αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις .
Έτσι η προετοιμασία των εκπαιδευτικών αρχίζει από τα αντίστοιχα πανεπιστημιακά τμήματα όπου η αστική εκπαιδευτική πολιτική και στρατηγική και η θεωρητική της τεκμηρίωση αποτελούν τον κύριο κορμό των προγραμμάτων σπουδών .
Ταυτόχρονα , το ίδιο το περιεχόμενο για το μάθημα , η επιμόρφωση κ.ά. οδηγούν σε ένα ολοένα πιο στενό δέσιμο της διδακτικής πράξης με τις ανάγκες του κεφαλαίου.
Ο εκπαιδευτικός σήμερα, μπορεί να κριθεί φιλολαϊκά μόνο αν λειτουργεί κόντρα στον εργοδότη του, στο αντιδραστικό περιεχόμενο του μαθήματος και των βιβλίων, που γίνεται θετικό παράδειγμα για παιδιά και γονείς, που στέκεται δίπλα στους αγώνες και τα προβλήματά τους και όχι απέναντί τους ή κλεισμένος στον κόσμο του.
Σύμφωνα με τον Γληνό , ο σωστός εκπαιδευτικός « βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της , βρίσκοντας σ΄ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη
ικανοποίηση του είναι του».
Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα της νεολαίας και των εργαζομένων στη μόρφωση, μόνο ένα ώριμο και ριζοσπαστικό κίνημα μπορεί
να ορθώσει τείχη αντίστασης. Να βαδίσει στο δρόμο της ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Για να ζήσουμε σε μια κοινωνία που καταργεί την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και έχει κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και των παιδιών του.
Σε αυτή την κοινωνία , τη σοσιαλιστική , το σχολείο θα είναι διαφορετικό από το σημερινό.
Ο μαθητής και η οικογένεια του δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν για την μόρφωση του.
Χωρίς διακρίσεις οι μαθητές θα μορφώνονται ολόπλευρα.
Αυτό το σχολείο θα προβάλλει ως στάση ζωής τις αξίες της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, θα διδάσκει και θα διαπαιδαγωγεί με την λογική « όλοι για έναν και ένας για όλους ».
