Το μείζον ζήτημα με το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο (ΠΔΠ) της ΕΕ δεν είναι το ύψος των κονδυλίων, αλλά η στρατηγική κατεύθυνση του προϋπολογισμού.
Δηλαδή σε ποιους καταλήγουν τα χρήματα και ποιες στρατηγικές πολιτικές υπηρετούν.
Εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε, πως η όποια αύξηση των κονδυλίων του προϋπολογισμού κατευθύνεται στην ενίσχυση του κεφαλαίου και των μεγάλων επιχειρήσεων. Συνοδεύεται επίσης, από την ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με σκοπό τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Το πιο πάνω γεγονός, διαπιστώθηκε και στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, αφού με οιονδήποτε προϋπολογισμό, προτεραιότητα είναι η αποδυνάμωση και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, των συστημάτων Υγείας, Παιδείας, την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών και η επιβολή περαιτέρω φορολογιών που απομυζούν το λαό.
Μπορεί να υπάρχει αύξηση των κονδυλίων του ΠΔΠ, αλλά στην ουσία από την «ανάπτυξη» που προωθείται, επωφελούνται οι μεγάλες επιχειρήσεις η οποία -ανάπτυξη- δεν ικανοποιεί ούτε στο ελάχιστο τις σύγχρονες ανάγκες του λαού. Ως εκ τούτου, η λεγόμενη αύξηση των κονδυλίων είναι ένα προπέτασμα καπνού, ώστε να μετριαστεί η διογκούμενη δυσαρέσκεια των πολιτών της Ευρώπης, οι οποίοι όλο και περισσότερο βρίσκονται στη μέγκενη των μεγάλων αδιεξόδων που τους επιβλήθηκαν. Αποκρύβεται έντεχνα πως η όποια αύξηση των κονδυλίων θα κατευθύνεται στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων. Αποκρύβεται επίσης, ότι θα συνοδεύεται από την αυξημένη επίθεση στα δικαιώματα των απλών πολιτών προκειμένου να μειωθεί η δύναμη τους.
Το ΠΔΠ είναι αντιλαϊκό γιατί οι κατευθυντήριες γραμμές του υπηρετούν το κεφαλαίο το οποίο κινεί τα νήματα στις αποφάσεις της ΕΕ. Σύμφωνα με τη δομή του, πάνω από τα μισά κονδύλια οδηγούνται στο στόχο «ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας» που στην ουσία αυτό σημαίνει, ενίσχυση του κεφαλαίου και περισσότερη ένταση στην εργασία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η λεγόμενη «πολιτική συνοχής» της ΕΕ, που έχει δήθεν ως στόχο «τη σύγκλιση των οικονομιών των κρατών – μελών της ΕΕ», μέσω της ενίσχυσης των λιγότερο αναπτυγμένων περιφερειών. Τα κονδύλια των Ταμείων Συνοχής και Περιφερειακής Ανάπτυξης της ΕΕ οδηγούνται αποκλειστικά στους ιδιωτικούς επιχειρηματικούς ομίλους, για την πραγματοποίηση έργων με κριτήριο όχι την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά το κέρδος.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απόφαση για διάθεση δισεκατομμυρίων ευρώ στην ανεργία των νέων. Πού θα πάνε όμως, αυτά τα χρήματα; Στις επιχειρήσεις, για φοροαπαλλαγές, για απαλλαγές από τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, για επιδότηση μισθών, για προγράμματα κατάρτισης και άλλα. Ετσι ο απλός εργαζόμενος για να μην παραμείνει στην ανεργία αμείβεται με 500 έως και 800 ευρώ τον μήνα, τα οποία καταβάλλει η ΕΕ για 6, 8 ή 10 μήνες. Οι εργαζόμενοι θα είναι τυχεροί, αν μετά το συγκεκριμένο διάστημα παραμείνουν στην εργασία, ωστόσο, θα είναι καθηλωμένοι στους ελάχιστους μισθούς. Από την πλευρά τους οι πλείστοι εργοδότες όταν συμπληρωθεί η επιδότηση, τους απολύουν και στην ίδια θέση προσλαμβάνουν άλλο άνεργο, εγγράφοντας τον σε άλλη εταιρεία που διαθέτουν.
Ετσι ανακυκλώνονται τα χρήματα της ΕΕ (εμάς δηλαδή) για την ανεργία των νέων.
Ο εργοδότης κερδίζει από τον υπάλληλο, αφού δεν του καταβάλλει μισθό, μειώνεται στα χαρτιά η ανεργία και ο εργαζόμενος συνεχίζει να ζει στη μιζέρια. Αλλά έχει δουλειά!
